نوع مقاله : پژوهشی

نویسندگان

• اندیشه گلشن ¹
• مجید ضرغام حاجبی ²
• ناصر صبحی قراملکی ³

¹ گروه روان شناسی دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم، ایران

² گروه روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم، ایران.

³ گروه رفتار حرکتی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

چکیده

این پژوهش به منظور بررسی اثر آموزش معنادرمانی بر تغییرات افسردگی، عزت نفس و نگرش های صمیمانه زنان 20 تا 40 سال معلول جسمی- حرکتی افسرده شهر کاشان در سال 1398 انجام شد. پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی با دو گروه معنادرمانی و گواه با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با پیگیری بود. جامعه آماری 68 زن معلول جسمی- حرکتی (20تا40 سال) زیرنظر بهزیستی کاشان بود. از این جامعه 40 نفر که افسردگی بالاتر از 17 داشتند انتخاب و به شیوه تصادفی 20 نفر در هر یک از دو گروه قرارگرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسش نامه های افسردگی بک (1996)، نگرش های صمیمانه تریدول(1983) و عزت نفس آیزنک(1976) بود. آموزش معنادرمانی برای گروه آزمایش طی 8 جلسه 120 دقیقه‌ای برگزار گردید. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج حاکی از تأثیر معنی دار آموزش گروهی معنا درمانی بر افزایش نگرش های صمیمانه، صمیمیت ذهنی، صمیمیت عاطفی و عزت نفس و نیز کاهش افسردگی معلولان و پایداری این تأثیر در مرحله پیگیری بود (01/0≥ P). بر اساس یافته ها نتیجه گیری می شود که آموزش گروهی به شیوه معنادرمانی از طریق ایجاد معنای جدید و تغییر در باورها در بهبود عزت نفس و نگرش صمیمانه و در نتیجه کاهش افسردگی معلولان مؤثر می باشد همچنین این تحقیق اهمیت توجه و بکارگیری آموزه های معنوی را در مراکز بهزیستی و کلینیک ها جهت بهبود وضعیت روان شناختی معلولین نشان داد.

کلیدواژه‌ها

• معنادرمانی
• نگرش های صمیمانه
• عزت نفس
• افسردگی
• معلول جسمی- حرکتی